Ik weet het nog zo goed, het was maandag. Daar waren ze, het ambulance personeel. Mama werd opgehaald en ineens kwam dat besef, ze komt nooit meer thuis. Het was een intens en emotioneel moment voor ons allemaal, het ambulance personeel zorgde er gelukkig voor dat dat moment fijn en soepel verliep. Kunnen we nog wat voor je meenemen werd er aan mij gevraagd. Uuhhhmmm, kortsluiting ontstond. Ik pakte de spullen die mama graag bij haar wilde houden, haar tas en eigen kussens voor de reis. De ambulance vertrok en ik bleef achter om de laatste spullen in de pakken en het huis schoon en netjes achter te laten. Eindelijk was het zover, de boel was netjes en alle spullen stonden klaar in de auto. 48 uur geen slaap en weinig gegeten, we stapten in de auto. Al snel kon ik de zorgen in mijn hoofd loslaten, mama is op een veilige en geborgen plek. Eenmaal aangekomen in het hospice werden we warm ontvangen. Wat fijn, mama heeft het hier goed dacht ik. Toen we met een lekkere cappuccino aankwamen bij mama haar kamer, lag ze al helemaal gesetteld in bed. Er zaten mensen om haar heen en ze kwam niks te kort, wat een pak van m'n hart. Iedere dag, bij alles wat er gebeuren moest, werd er aan mama gevraagd wat zij prettig vond. En ondanks dat mama niet meer at, vond ze het heerlijk om aan eten te ruiken. Ik mocht gebruik maken van de keuken in het hospice, ik kookte daar de maaltijden welke mama het lekkerste vond ruiken. De andere gasten aten wel eens met mij mee. Het was fijn zo, ik voelde me niet langer meer alleen of verdrietig. Deze weg kon ik bewandelen. En dat deed ik, samen met Het Gasthuis Groningen!
Mijn liefste broertje Henk, Ik zal hem altijd blijven missen, heeft heeft bij mij zo'n raar gevoel achtergelaten hij was 5 jonger dan ik,en Gosen die vorig jaar is overleden was 5 jaar ouder. Als wij drieën bij elkaar waren dolle boel, ik herinner me nog toen hij bij mijn moeder in Westerbork woonde,ik was het huis al uit, maar kwam regelmatig op bezoek. Henk had op zolder een ping-pong tafel staan,wij aan het ping-pongen, ehh niet echt,gegeven moment werd het echt wie de ballen hardste kon slaan. Een gegeven moment waren de ballen bijna op ingedeukt en al, er was nog 1, Henk sloeg de bal zo hard ,dat de bal stuiterde en door het dakraam naar buiten vloog. Ineens hoorden wij onze oom uit Groningen zeggen:"Goh, die duiven leggen wel rare eieren tegenwoordig,ze komen zomaar uit de lucht vallen". Oeps, toen wisten wij gelijk waar de bal gebleven was. Ik naar beneden ojee ,was de bal precies in zijn koffie beland, ik zo van die is van mij. Hij had een witte blouse aan je kunt wel nagaan hoe dat die er uit zag. Later toen hij op zichzelf woonde kwamen we daar ook , was ook een dolle boel , ik heb er nog video opnamen van, ik hoop wel dat ik die in de loop van de tijd weer aankijken kan nu lukt het nog niet. hier zijn ook geen woorden voor te vinden,de laatste keer dat ik hem sprak was op Gosen zijn afscheid. Hij wist dat ik mantelzorger voor man ben,net zo als hij van Jan was, hij vertelde ik kan niet ziek worden ,mag niet, wat moet Jan dan. Maar helaas hij was zieker dan wij allemaal hebben gedacht. Ik had gehoopt dat wij nog een keer bij hem op bezoek konden , maar helaas kan dat niet meer. Wij hadden allebei dezelfde karaktertrekken,daarom ging dat ook altijd goed tussen ons. Ik weet ook dat hij nu op een betere plek is ,waar hij geen pijn en zorgen meer heeft. grtjs Zwaantina Broekema
Bedankt voor de zorg die jullie hebben gegeven aan mijn broer Henk in zijn laatste dagen in april dit jaar. Jullie Gasthuis is een mooie, kleurrijke en knusse omgeving. Fijn dat Henk ook nog is herdacht en er voor hem ook een kaarsje heeft gebrand, afgelopen donderdag.
28 augustus was het alweer een jaar geleden dat wij Trees en ik afscheid hebben genomen van jullie. Die dag heb ik haar naar haar laatste rustplaats gebracht op natuurbegraafplaats Reiderland. Dankbaar en met fijne herinneringen denk ik aan de tijd terug dat wij Trees en ik maar ook onze hond Borr bij jullie hebben mogen verblijven. Nogmaals dank voor ieder van jullie voor de goede zorgen met een lach en een traan denk er nog altijd met een goed gevoel en dankbaarheid aan terug. Liefs Jos Wuijster en Borr
Het Gasthuis Groningen gaf onze zus Trijntje (Tineke) Vos de aandacht en zorg die ze in haar eigen huis niet had kunnen krijgen. Wij hebben bewondering voor de vrijwilligers en Buurtzorg vanwege de zware taak die hun uitvoeren. Een betere plek konden wij voor onze zus niet wensen. Namens de familie, Angel M. Vos.
Dank aan alle lieve mensen werkzaam voor het gasthuis. Mijn man Jan Smits is nadat hij bijna 20 jaar als vrijwilliger werkzaam is geweest bij jullie in het gasthuis ook de laatste 2 weken van zijn leven bij jullie verzorgd. Het was voor hem en mij als een warm bad, hij had het nergens beter kunnen treffen. Voor mij betekende het dat ik weer partner kon zijn en geen zorgtaken meer op mijn nek had. Op deze manier kon ik mij voorbereiden op het naderende eind dat zeer snel kwam. Ook na zijn overlijden op 7 juli j.l. tot de uitvaart zijn jullie een enorme steun voor mij geweest. Ik gun ieder in een soortgelijke situatie zo'n warm bad als het einde van een dierbare nadert. Nogmaals mijn dank en respect voor de wijze waarop jullie dit bijzondere werk doen. Chapeau!!!
Lieve medewerkers van het gasthuis en van buurtzorg, Wat willen we jullie ongelooflijk bedanken voor alle zorg, liefde, geduld, luisterend oor etc. voor Frank (en voor ons). Wat zijn we dankbaar en blij dat Frank zijn laatste weken in Groningen mocht doorbrengen bij jullie. En zo vlakbij ons eigen huis. Hij heeft genoten van al jullie aandacht, de prachtige kamer, de vrijheid, de (nachtelijke) gesprekken. Het voelde zo eigen. Geweldig dat er ook mensen konden blijven slapen. En even in de rolstoel met een vrijwilliger een boodschapje doen in de Coop. Of lekker zelf "rommelen" in de keuken en wat eten klaarmaken. Het kon allemaal. En wat geweldig dat we in de hospice de uitvaartdienst hebben mogen doen. Ondanks al het verdriet was die mooie intieme dienst heel troostend. Nogmaals enorme dank voor alles en ga zo door! Lieve groeten, Jeroen en Liesbeth
Lieve vrijwilligers van het Hospice en professionals van buurtzorg, Vanaf het eerste moment dat Sietske bij jullie kwam, hebben wij gevoeld dat ze met open armen werd ontvangen. Die mooie kamer die ze helemaal zelf mocht inrichten, alles mogen vragen, iedereen mogen ontvangen.
Afgelopen woensdag is onze lieve moeder, vrouw en oma bij jullie binnen gebracht en in deze emotionele rollercoaster waarin onze ergste nachtmerrie werkelijkheid word is er een lichtpuntje in al deze ellende. Het feit dat ze haar laatste dagen/weken in dit bijzondere huis mag doorbrengen geeft ons als familie rust! Wat bijzonder 120 vrijwilligers die in tourbeurten bij haar blijven als wij er even niet kunnen zijn zodat ze nooit alleen is in deze voor haar super eenzame en angstige tijd. Maximaal 5 gasten en altijd minimaal 4 vrijwilligers en niet zomaar vrijwilligers maar vrijwilligers die deze taak op zich nemen uit pure roeping en p***e. Wij als familie voelen hoe gedreven jullie zijn om het jullie gasten ( ook fijn dat ze zo genoemd worden en geen patient) zo goed mogelijk naar het zin te maken en het ze zo comfortabel mogelijk te maken en ook voor ons zijn jullie een grote steun in deze verdrietige tijd. Wij vinden het prachtig wat jullie doen en dat jullie er zijn en het word door ons als familie zeer gewaardeerd! Door jullie omdat we weten dat ze nooit alleen is kunnen wij de rust vinden om niet constant de hele dag aan haar bed te zitten maar ook eens naar huis te gaan om tijd te besteden aan ons eigen gezin. ( ik heb nog 2 kindjes van 2 en 6 jaar die ook hun mama nodig hebben). Ook heel fijn. Een eigen huissleutel zodat je zo naar binnen kunt lopen. Ze had geen betere plek kunnen treffen voor haar laatste levensfase! Ze word behandeld als een koningin en dat is precies wat ze verdiend <3
Al een jaar geleden dat ik met school in het gasthuis heb mogen kijken. Wat voelt het daar bijzonder fijn als je binnen bent. Lieve mensen ga zo door!