Maandag 9 juni 2025 (2e Pinksterdag). Ik kreeg op mijn vakantieadres een telefoontje van mijn broertje dat het heel slecht ging met mijn vader (90 jaar) en dat door Buurtzorg het Gasthuis in Groningen was besproken met mijn ouders. Samen met mijn vrouw de keuze gemaakt om direct weer naar Nederland te vliegen op 10 juni 2025. Woensdag 11 juni 2025 bij mijn ouders langs gegaan en daar mijn vader te zien zitten in zijn stoel. Hij was heel ver weg en zat met zijn ogen dicht in zijn stoel. Nadat hij door had dat mijn vrouw en ik er waren deed die zijn ogen open. Een beetje verward maar na een paar seconden weer helder. Mijn vader gaf aan dat die naar de Gasthuis in Groningen wou, zeker om ook mijn moeder van 86 jaar te ontlasten. ’s Avonds kreeg ik al een telefoontje van de Gasthuis van een vriendelijke dame die mij allerlei zaken van de Gasthuis vertelde. De maandag (daarop 16 juni 2025) was er plek voor mijn vader. Ik gaf aan dat mijn vader nagenoeg niet meer kon lopen en vroeg hoe hem naar de Gasthuis te krijgen. De dame van de Gasthuis gaf vriendelijk aan dat zij dit zou gaan regelen met de huisarts en dat er maandags rond 10.00 uur een zorgambulance zou komen om mijn vader van huis naar het Gasthuis te vervoeren. Dit was al de 1e ontzorging die het Gasthuis deed voor ons als familie. We kregen direct een goede indruk van het Gasthuis. Vrijdags 13 juni kwam de huisarts langs om alles door te nemen met mijn ouders in bijzijn van mijn vrouw en mij. Er werd gesproken over palliatieve sedatie en over euthanasie. Een open en eerlijk gesprek tussen de huisarts en mijn ouders. Alles was helder en duidelijk voor iedereen. Maandags 16 juni stond de zorgambulance op de afgesproken tijd voor het huis van mijn ouders. Behulpzaam werd mijn vader door de ziekenbroeders op de rollator van mijn moeder over de galerij van hun flat naar de lift gebracht. Beneden stond een brancard waar mijn vader op werd gelegd. Ik vroeg of ik bij mijn vader achterin mocht zitten. Natuurlijk was het antwoord en zo gingen we richting de Gasthuis. Ik hield de hand vast van mijn vader en hij praatte op zijn beurt met de ziekenbroeder. Mijn vrouw volgde de zorgambulance met mijn moeder naar het Gasthuis. De ziekenbroeder die ook bij mijn vader achterin zat vroeg mijn vader of hij nog ergens langs wilde rijden en of hij nog wat wilde zien onderweg. Daar had mijn vader geen behoefte (meer) aan. Hij was moe en wilde zo snel mogelijk naar het Gasthuis. Aldaar aangekomen voor de ingang werd mijn vader op de brancard naar buiten gereden. Mijn vader gaf toen aan dat hij tegenover het Gasthuis op de vroegere Ambacht school had gezeten en het water van de Eendrachtskade goed kende. Hierop vroeg de ziekenbroeder of hij nog op de brancard naar het werd gebracht wilde worden om hier naar te kunnen kijken. Ook nu wees mijn vader dit af, hij was moe. Ook de ziekenbroeders van de ambulance waren zo aardig en lief voor mijn vader in zijn laatste fase van zijn leven. Via de lift werd mijn vader naar zijn kamer gebracht op een mooie plek aan de voorkant van het pand. Uitzicht op het water, vogeltjes die floten, auto’s die langs reden. Het gewone leven ging verder, terwijl voor mij en mijn ouders de wereld al een tijdje stil stond. We werden ontvangen door een vrijwilliger voor de intake nadat mijn vader in een lekkere stoel had plaats genomen. Een voorzichtige lach kwam op zijn gezicht. Het voelde goed voor hem (en ons). Even later arriveerde nog een vrijwilliger voor de intake die uit haar eigen tuin een bosje wilde bloemen had meegenomen voor mijn vader. Zo’n persoonlijk tintje geven aan een ontvangst gaf mijn vader een warm gevoel. Dit warm gevoel kregen we elke dag in het Gasthuis. Hierna werden we door de vrijwilliger/medewerker rondgeleid door het pand en de mooie tuin. Hoe mooi is het Gasthuis opgezet. Echt een huislijk gevoel. Dit vernamen we de dagen daarna al meer. Als familie gingen we 24 uur per dag bij mijn vader aanwezig zijn/waken. Dit vond hij en wij fijn. De dag na de intake werd zelfs een logeerbed naast mijn vader zijn bed neergezet waar ik op sliep. We konden als familie koffie en/of thee pakken wat we maar wilden. De woensdagochtend werd de palliatieve sedatie uitgevoerd bij mijn vader nadat we als familie allemaal afscheid van hem hadden genomen. Hij ging langzaam in een diepe slaap om uiteindelijk een paar dagen later vredig te kunnen sterven. Alle dagen en een groot gedeelte van de dag waren er 2 vrijwilligers op de etage aanwezig die opletten, mijn vader en overige mensen verzorgden waar nodig, advies gaven aan ons, een luisterend oor waren of een kop koffie gingen halen voor ons. We voelden ons als familie zo thuis. In een periode van stress, drukte en wetende dat je eerdaags afscheid gaat nemen van een geliefde. Alle vrijwilligers en Buurtzorg waren zo lief voor ons allemaal, zorgzaam en attent. Dit in zo’n fijne omgeving maakte alles een stuk makkelijker voor iedereen. Zaterdag 21 juni had ik voor het eerst via Thuisbezorgd sushi besteld voor mijn vrouw en mij. Deze werd iets over half acht in de avond bezorgd in het Gasthuis. Snel 2 borden gepakt uit de keuken en ons geïnstalleerd aan de eettafel. Ik gaf mij vrouw aan dat ik die nacht ook zou blijven. Een onderbuik gevoel gaf mij aan dat het niet lang meer zou duren. Met nog geen hap gedaan kwam een vrijwilliger naar beneden gelopen met de mededeling dat mijn vader net zijn laatste adem had uitgeblazen. Wij spinten naar boven en daar waren we bij de laatste ademstoot van mijn vader. Hij was vredig gegaan en had zijn moment zelf gekozen. Mijn vrouw stonden elkaar vasthoudend te kijken samen met de vrijwilliger naar mijn vader. We keken op de klok, het was 19.48 uur 21 juni. De langste dag van het jaar. Bijzonder dat het op deze datum was, want mijn vader had het altijd over de minuten die er bij kwamen of af gingen in de loop van het jaar en het eerder of later lichter werd. Na even van de schok bekomen te zijn allerlei telefoontjes gepleegd naar familie en uitvaartonderneming. Samen met mijn broertje naar mijn moeder om persoonlijk te vertellen dat haar man net was overleden. Mijn vrouw heeft samen met de vrijwilliger mijn vader netjes neergelegd in bed. Na een dik uur kwamen mijn moeder, broertje en ik terug op de kamer in het Gasthuis. De rust die er heerste, de arm om je heen, de tijd die je krijgt om met je vader, man te zijn. Zo fijn dat je die momenten zonder tijdsdruk kan en mag doormaken. Die nacht met de familie wachten op de schouwarts, maar die liet toch enkele uren op zich wachten. Het was druk die avond. Ik, mijn vrouw en schoonzus wilden mijn vader op zijn kamer in de kist leggen. Echter dit zou misschien wel rond 4 uur ’s nachts kunnen worden. Na deze intensieve weken gaf de nachtdienst van Buurtzorg aan dat we beter naar huis konden gaan. Zij zou alles goed regelen met de schouwarts en de laatste verzorging. Ik had zoveel vertrouwen in de mensen van Buurtzorg dat we de keuze hadden gemaakt om naar huis te gaan. Nadat we net thuis waren kreeg ik van de Buurtzorg medewerker een telefoontje dat de schouwarts was geweest en ik de uitvaartonderneming verdere opdracht kon geven voor de laatste verzorging. Zondagochtend 22 juni met de familie naar het Gasthuis gereden waar we door de aanwezige vrijwilligers werden opgevangen en gecondoleerd. Mijn broertje, vrouw, ik en mijn vrouw gingen naar boven en gingen naar mijn vaders kamer. De kist stond afgesloten op een baar. We hebben gezamenlijk de deksel er af gehaald en mijn vader weer gezien. Hij was door de laatste verzorging van Van Bergen perfect opgebaard. Mijn moeder gaf later nog aan dat ze haar man weer zag zoals die altijd was. In alle rust hebben we als familie afscheid genomen van mijn vader en gezamenlijk de kist weer gesloten. Mijn vader wilde niet langer blijven in het Gasthuis want dan hield die een plek bezet waar anderen ook gebruik van moesten kunnen maken had die aangegeven aan mij. We gingen mijn vader uitgeleide doen uit het Gasthuis naar het uitvaartcentrum. Dit gebeurde op zo’n mooie, waardige en respectvolle manier. Alle aanwezige vrijwilligers en wij als familie stonden beneden in de hal opgesteld. De uitvaartverzorgers kwamen met de kist op de baar via de lift naar beneden. Daar werd de baar voor mijn moeder stil gezet. Een vrijwilliger (Thea van het boeketje wilde bloemen) sprak nog een mooi gedicht uit waarna mijn moeder de vlam van een kaars op de kist uitblies. Daarna brachten we mijn vader naar de rouwauto die voor op de stoep gereed stond. Mijn moeder deed de klep dicht van de rouwauto en langzaam rijdend met voorop een uitvaartverzorger langzaam lopend ging de rouwauto naar het uitvaartcentrum. Ik heb bovenstaand verhaal best wel uitgebreid beschreven aangezien ik heb gemerkt dat ik, voordat mijn vader naar het Gasthuis ging, met het lezen van de reviews en het bekijken van de mooie informatieve film een goed beeld kreeg van het Gasthuis. Dit heeft ons allemaal een goed beeld gegeven van de plek waar je je dierbare heen brengt voor de laatste fase van iemand zijn leven. Mijn vader is er een hele week geweest. Deze week leek wel een maand. Gezien de tijd die ik en mijn familie er door hebben gebracht. Wat ik vooraf had gelezen en gezien over het Gasthuis is meer dan uitgekomen. Zeer liefdevolle vrijwilligers die er altijd waren evenals de werknemers van Buurtzorg. Hun alle aanwezigheid en omgang met mijn vader en ons heeft ons zoveel goeds gedaan waardoor het verlies van mijn vader een stukje lichter is geworden. Ik wil iedereen namens mijn familie die werkzaam is voor en in het Gasthuis Groningen bedanken voor hun inzet, tijd, aandacht, advies, luisterend oor, verzorging en respect. Wat jullie doen maakt het accepteren van het einde van iemands leven een stukje dragelijker voor zowel diegene die daar mag verblijven alsmede diegene die daar op bezoek komt. Ik zal deze week uit mijn leven nooit meer vergeten en herinneren als een warme tijd met liefdevolle mensen om mij heen. Dank iedereen en succes met jullie inzet voor al die andere mensen die mogen verblijven in jullie Gasthuis.
Wij willen graag onze dank uitspreken voor alle lieve vrijwilligers van het hospice en medewerkers van Buurtzorg. Onze lieve vrouw en moeder heeft hier gedurende 3 weken een liefdevolle verzorging mogen ontvangen en dag en nacht een luisterend oor. Ons leven is in een zeer korte periode op zijn kop gezet waarbij wij tegen elkaar gezegd hebben dat in deze periode het hospice een lichtpuntje is geweest. Niets maar dan ook niets is de vrijwilligers of medewerkers van Buurtzorg te veel, alles wordt met liefde gedaan. Dank jullie wel 🙏 . Warme groet, Jan en Marjanne
Als iemand te jong wordt geconfronteerd met een ziekte die geen toekomst meer biedt, ben je verslagen. Je probeert, in ons geval, je dochter bij te staan. Als ze ook nog geen partner heeft, maar gelukkig wel een hechte vriendengroep en wij als ouders ook in staat zijn enige bijstand te verlenen, wordt het toch steeds moeilijker om te waken, om deskundige 24 uurs hulp te bieden. Man, wat is een hospice dan een zegen. Zeker het hospice Groninger Gasthuis die alles doet voor haar gasten. Onze dochter Elly is gast geweest in dit hospice. En weet u wat nog een super positieve bijkomstigheid was: Elly haar lieve hondje. Haar huisarts van de praktijk Ossenmarkt heeft meerdere hospices afgebeld, maar een hond meenemen kan een last zijn voor de overige gasten. Helder. Maar de mensen van het Groninger Gasthuis zeiden tegen dr. Schweigmann, we willen het wel proberen. Was het eenvoudig? Nee! Ging het wel eens mis? Ja. Haar hondje wilde Elly tot en met beschermen. Eén van de helpers is zelfs een keer gebeten door Charlie (het hondje). Ook is één van de gasten is een keer op een nacht wakker geworden door het blaffen van Charlie. Charlie wilde, net als iedereen in Groningen, op Elly passen. Je mocht Elly eigenlijk niet aanraken als zij je niet kende! Aan de mevrouw die wakker werd is de situatie uitgelegd. Een foto van Charlie werd haar getoond, haar antwoord? Charlie moet vooral blijven. Wat een hulp van de vele vrijwilligers, super. Op het laatst werd er door een nachtverpleegkundige 2 bedden bij Elly op de kamer geplaatst. Daarvoor moeten de tafel en stoelen worden verwijderd. In der eentje heeft deze mevrouw dat voor elkaar gebokst. Nee, we hoefden niet te helpen, ga maar een kopje koffie halen beneden. Wij konden bij onze kind blijven tot zij in onze aanwezigheid de strijd definitief moest staken. Maar het vervolg is ook voortreffelijk geregeld, de uitvaartorganisatie gebeld, de verzorging door deze prima organisatie Memorum was perfect. Zeker, ook de hartsvriendin van Elly, Christina mocht helpen het laatste verzorgen. Het opbaren mocht in het Gasthuis, bij het latere vertrek naar het crematorium werd stijlvol afscheid genomen. We weten de namen niet allemaal meer, wel Annalies en Esmée, maar iedereen die hier een bijdrage aan heeft geleverd: super bedankt. En dat geldt ook voor mevr. Speelman van Memorum. Toen Elly opgebaard op haar kamer lag ging ik met Charlie naar boven. Ik zette Charlie bij Elly op het bed, zij liep over de buik van Elly naar voren, legde haar kopje op de gevouwen handen van Elly. Bleef een tijdje naar haar kijken, draaide zich om, ik pakte haar van het bed en het was klaar. Ook Charlie heeft afscheid kunnen nemen! Dit alles was allemaal hier mogelijk! Onvergetelijk. Nogmaals heel hartelijk dank.
Ons jonge zusje Hetty is op 6april 2023 in het Hospice opgenomen, ze was toen al erg ziek. Bij jullie knapte ze zienderogen op, voor zover dat kon. Dit was allemaal te danken aan de geweldige, liefdevolle en professionele zorg van de vrijwilligers en de thuiszorg. Een beter sterfbed was niet mogelijk geweest. Ze heeft nog veel bezoek ontvangen, gelachen en gehuild in haar "droomhuis aan het water", zoals ze het zelf noemde. Voor mij als zus was het fijn om in het Gasthuis te komen, altijd welkom, koffie en een luisterend oor. Op 11 april, 1 dag voor haar 55ste verjaardag is Hetty overleden. We gaan haar natuurlijk vreselijk missen, maar we kunnen terugkijken op een liefdevolle laatste periode van haar leven. Dat we het afscheid ook in het Hospice hebben mogen doen was bijzonder intiem en in de geest van Hetty, onze Paradijsvogel. We hebben ons erg gesteund gevoeld in deze hartverwarmende omgeving en Hetty had het zeker erg mooi gevonden. Bedankt dat we dit samen met jullie konden doen! Eugenie
Onze vader heeft een verblijf van 8 week in het gasthuis gehad . Het was een fijne , warme laatste fase. We kijken er met een zeer goed gevoel op terug . De vrijwilligers hebben alles wat in hun macht ligt gedaan voor onze vader . Ook werden wij erg liefdevol begeleid en opgevangen tijdens de laatste dagen van onze vader ... Heel erg bedankt ..deze laatste fase was erg waardevol op deze manier Liefs fam Limberger
Ik weet het nog zo goed, het was maandag. Daar waren ze, het ambulance personeel. Mama werd opgehaald en ineens kwam dat besef, ze komt nooit meer thuis. Het was een intens en emotioneel moment voor ons allemaal, het ambulance personeel zorgde er gelukkig voor dat dat moment fijn en soepel verliep. Kunnen we nog wat voor je meenemen werd er aan mij gevraagd. Uuhhhmmm, kortsluiting ontstond. Ik pakte de spullen die mama graag bij haar wilde houden, haar tas en eigen kussens voor de reis. De ambulance vertrok en ik bleef achter om de laatste spullen in de pakken en het huis schoon en netjes achter te laten. Eindelijk was het zover, de boel was netjes en alle spullen stonden klaar in de auto. 48 uur geen slaap en weinig gegeten, we stapten in de auto. Al snel kon ik de zorgen in mijn hoofd loslaten, mama is op een veilige en geborgen plek. Eenmaal aangekomen in het hospice werden we warm ontvangen. Wat fijn, mama heeft het hier goed dacht ik. Toen we met een lekkere cappuccino aankwamen bij mama haar kamer, lag ze al helemaal gesetteld in bed. Er zaten mensen om haar heen en ze kwam niks te kort, wat een pak van m'n hart. Iedere dag, bij alles wat er gebeuren moest, werd er aan mama gevraagd wat zij prettig vond. En ondanks dat mama niet meer at, vond ze het heerlijk om aan eten te ruiken. Ik mocht gebruik maken van de keuken in het hospice, ik kookte daar de maaltijden welke mama het lekkerste vond ruiken. De andere gasten aten wel eens met mij mee. Het was fijn zo, ik voelde me niet langer meer alleen of verdrietig. Deze weg kon ik bewandelen. En dat deed ik, samen met Het Gasthuis Groningen!
Mijn liefste broertje Henk, Ik zal hem altijd blijven missen, heeft heeft bij mij zo'n raar gevoel achtergelaten hij was 5 jonger dan ik,en Gosen die vorig jaar is overleden was 5 jaar ouder. Als wij drieën bij elkaar waren dolle boel, ik herinner me nog toen hij bij mijn moeder in Westerbork woonde,ik was het huis al uit, maar kwam regelmatig op bezoek. Henk had op zolder een ping-pong tafel staan,wij aan het ping-pongen, ehh niet echt,gegeven moment werd het echt wie de ballen hardste kon slaan. Een gegeven moment waren de ballen bijna op ingedeukt en al, er was nog 1, Henk sloeg de bal zo hard ,dat de bal stuiterde en door het dakraam naar buiten vloog. Ineens hoorden wij onze oom uit Groningen zeggen:"Goh, die duiven leggen wel rare eieren tegenwoordig,ze komen zomaar uit de lucht vallen". Oeps, toen wisten wij gelijk waar de bal gebleven was. Ik naar beneden ojee ,was de bal precies in zijn koffie beland, ik zo van die is van mij. Hij had een witte blouse aan je kunt wel nagaan hoe dat die er uit zag. Later toen hij op zichzelf woonde kwamen we daar ook , was ook een dolle boel , ik heb er nog video opnamen van, ik hoop wel dat ik die in de loop van de tijd weer aankijken kan nu lukt het nog niet. hier zijn ook geen woorden voor te vinden,de laatste keer dat ik hem sprak was op Gosen zijn afscheid. Hij wist dat ik mantelzorger voor man ben,net zo als hij van Jan was, hij vertelde ik kan niet ziek worden ,mag niet, wat moet Jan dan. Maar helaas hij was zieker dan wij allemaal hebben gedacht. Ik had gehoopt dat wij nog een keer bij hem op bezoek konden , maar helaas kan dat niet meer. Wij hadden allebei dezelfde karaktertrekken,daarom ging dat ook altijd goed tussen ons. Ik weet ook dat hij nu op een betere plek is ,waar hij geen pijn en zorgen meer heeft. grtjs Zwaantina Broekema
Bedankt voor de zorg die jullie hebben gegeven aan mijn broer Henk in zijn laatste dagen in april dit jaar. Jullie Gasthuis is een mooie, kleurrijke en knusse omgeving. Fijn dat Henk ook nog is herdacht en er voor hem ook een kaarsje heeft gebrand, afgelopen donderdag.
28 augustus was het alweer een jaar geleden dat wij Trees en ik afscheid hebben genomen van jullie. Die dag heb ik haar naar haar laatste rustplaats gebracht op natuurbegraafplaats Reiderland. Dankbaar en met fijne herinneringen denk ik aan de tijd terug dat wij Trees en ik maar ook onze hond Borr bij jullie hebben mogen verblijven. Nogmaals dank voor ieder van jullie voor de goede zorgen met een lach en een traan denk er nog altijd met een goed gevoel en dankbaarheid aan terug. Liefs Jos Wuijster en Borr
Het Gasthuis Groningen gaf onze zus Trijntje (Tineke) Vos de aandacht en zorg die ze in haar eigen huis niet had kunnen krijgen. Wij hebben bewondering voor de vrijwilligers en Buurtzorg vanwege de zware taak die hun uitvoeren. Een betere plek konden wij voor onze zus niet wensen. Namens de familie, Angel M. Vos.